Pasa den astean Gipuzkoako Atletismo
Federazioak kirol ibilbidearen saria eman zidan. Oso eskertuta nago
nitaz gogoratzeagatik, baina era berean harrituta ere, ez baitut
pentsatzen horrelako saririk merezi dudanik.
Atletismoan egin dudan kirol ibilbidea
aztertzen hasita irabazitako dominak edo egindako markak baino
lehenago urte hauetan lagundu nautenak eta egin ditudan lagunak
datozkit burura.
Institutoko azken urtean nengoelarik,
artean 1984a edo izango zen, atletismoak IVEFeko froga fisikoak
prestatzen lagunduko zidalakoan, futbola utzi eta Altamirara abiatu
nintzen. Han ezagutu nituen hasierako urteetan lagun eta
entrenatzaile izango nituen Josetxo Imaz eta Jose Manuel Caballero
(zoritxarreko bi trafiko istripuetan joan ziren lagunak...). Ni
futboleko taldean zerbaitegatik nabarmentzen banintzen gaitasun
fisikoengatik zen. Hala ere, garai hartako Ordiziko atletekin
(“Karratu”, Joseba Bolinaga, Iñaki Imaz, “Pululu”, Victor
Nieto, Angel Pérez, Etor Mendia, Xixio...) entrenatzen hasi eta nire
tokian jarri ninduten; ez nintzen gai beraiekin, edo hobe esanda,
beraien atzetik, 10' ere korrika egiteko. Nik ordun, jende askok bezala,
atletismoa korrika egitearekin lotzen nuen, eta itxuraz, hori ez zen
niretzako... Krosen bat ere korritu nuen. Hasi eta berehala bakar
bakarrik “utzi” ninduten azken postuan. Hura lotsa...
Baino IVEFerako entrenamendu ona izango
zelakoan hor jarraitu nuen, “sufritzen”. Entrenatzen genbiltzan
horietako egun batean pistetatik “Bartolo” azaldu zen. Bera
ezagutu ez arren bere berri banuen, dohai fisiko paregabeak zituen
atleta zen eta ordurako 2 metro saltatuak zituen altueran.
Koltxonetara gerturatu eta berarekin bi ordu baino gehiago saltatzen
pasa nituen. Ederki pasa nuen eta zenbat saltatu nuen gogoratzen ez
badut ere, gogoan dut Bartolok zenbat animatu ninduen. Bartolo ere
zoritxarreko kotxe istripu batean joan zen oso gazte zelarik...
IVEFen sartu aurretik 1.80 m. inguruan
saltatu nuen. Gasteizen atletismoko irakaslea Ramón Cid zen eta
ordurako entrenamenduaz zerbait gehiago nekienez konturatua nintzen
nik egiten nituen entrenamenduak altuera saltatzeko ez zirela
egokienak. Josetxo Imazekin hitz egin eta Ramoni ea entrenatuko ote
ninduen galdetzeko esan zidan. Ni lotsa-lotsa eginda halaxe egin nuen
eta Ramonen eskuzabaltasunari esker berarekin entrenatzen hasi
nintzen. Urte hortan (1986?) IVEFeko errugbiko taldean ere jolastu
nuen eta atletismoko eta errugbiko entrenamenduak zirela, nire indar
maila asko hobetu zen. Saltatzen ere antzematen hasi nintzen,
ordurako 1.88 m. saltatu nuela uste dut. Hala ere, oraindik ez nuen
nire burua hori baino askoz ere gehiago saltatzeko gai ikusten, baino
pista estaliko Euskadiko txapelketa batean (1987) eta aurreko egunean
errugbiko partidua jolastu ondoren, 1.96 m. saltatu nuen eta bigarren
gelditu nintzen. Oraindik gogoratzen dut sentitu nuen poza, sinistu
ezinda nengoen. Inflexio puntu bat izan zen. Ordutik 1990a arte
saltatu nuen guztietan 1.95etik gora saltatu nuen. Ez dakit garai
hartako emaitzak federazioan gordeak egongo ote diren baino gustatuko
litzaidake jakitea zenbat aldiz saltatu ote nuen 2 metro baino
gehiago. Hamar baino gehiago izan zirela esango nuke, baino ezertxo
ere apuntatzen ez nuenez... Gogoratzen ditudanak, alde batetik, nire
markarik hoberenak dira, 2.03 m. pista estalian eta 2.05 kanpoan eta
bestetik, nire “lorpen” hoberenak: “promesa” mailan 1987an
eta 1988an Españako txapelketetan lortutako zilarrezko dominak. Urte
oso politak izan ziren. Garai hartako bi arantza txiki ditut, alde
batetik froga gehiagotan parte hartu ez izana, luzera, hesiak eta
pertiga egin nituen noizbait baino oso gutxitan. Pentsa, beterano
bezala hesietan lortutako marka ia berdindu nuen... Eta bestetik ia beti
bakarrik entrenatu izana. Urte batean Alfonso Azurzarekin entrenatu
nuen baina ordurako ni jada ez nintzen oso serio entrenatzen ari.
Horregatik gazteei beti esaten diet jolasteko eta froga desberdinetan
parte hartzeko eta ahal dela taldean egin dezatela. Garai hartako
atleta asko lagun ditut oraindik ere: Alfonso bera, Iñaki Gonzalez,
Javi San Adrian, Edu Arzak, Antonio Gordillo, Andoni Anabitarte,
Mikel Arbeloa, Jose Alberto Quintano, Jose Luis Irizar, Xabi Arratibel, Ana Ugarte, Amaia Sarasua, Valentin
Rocandio, Juanjo Prado...
1990ean edo 1991n atletismoak gehiegi
eskatzen zidala sentitu nuen. Ordurako mendiko ekintzak asko
erakartzen ninduten eta lagunak eskalatzera edo trabesiaren bat egitera
zihoazen bitartean nik etxean edo konzentrazioren batean gelditu
behar nuen entrenatzen. Zertarako? Ozta-ozta Españako
txapelketetarako minima egiteko. Gauzak horrela atletismoko
entrenamenduak utzi eta mendiko ekintzetan oinarritu nuen nire kirol
jardun osoa. Nahiz eta ez entrenatu, urte batzuk eman nituen urtean
behin pistetara gerturatzen taldekako Euskadiko txapelketan parte
hartzera Ordiziako taldea ordezkatzen.
Inoiz ez nuen pentsatuko atletismoa
egitera itzuliko nintzenik, baino bizitzak bide izkutu ugari ditu eta
halako batean, 2006ean Jon Etxeberriak deitu zidan. Txindoki ATn
norbait behar zuten taldekako Euskadiko txapelketan altuera egiteko.
Parrez, nitaz gogoratu izana eskertu nion baino 15 urte inguru
neramatzala saltorik egn gabe kontuan hartzeko esan nion. “Hi
sasoien hao, seguro primeran egingo dekela!” bota zidan. “Behintzat
salto bat egin ezak, puntuatu eta kitto”. Eta hala itzuli nintzen
pistetara, hezur guztiak bere tokitik aterako zirela pentsatuz. Nire
sorpresarako, oso gustora sentitu nintzen eta 1.70 m saltatu nuen!
Aste batzuk beranduago Gipuzkoako txapelketan parte hartu nuen, eta
hara non, nire lehen Gipuzkoako txapelketa absolutua iarabazi eta 19
urtetara berriz ere txapeldun 1.82 saltatuta! Urte hauetan Peñarekin gaztetako harremana berreskuratu nuen ere...
Sasoi haietan beteranoen txapelketen
berri izan arren, Armando Roca ez da alferrik ba nire emaztearen
osaba, ez zitzaidan bertan parte hartzea burutik pasa ere egin. Hala
ere, kuriosidadez nire adinekoek zenbat saltatzen zuten begiratu nuen
eta hara non, Españako lehena nintzela!
Berriz ere entrenatzen hasi nintzen.
Gauzak azkarregi egin nahi horretan, lesioren bat ere izan nuen, baino nire burua berriz ere ezagutzen hasi eta entrenamenduak egokitu
eta hobeto eginez azken 10 urte hauek ia minik hartu gabe joan dira.
Lehen aipatutako gaztetako arantza horietako bat behintzat atera dut.
Nik orain atletismoa jolas bezala hartzen dut eta horregatik froga
desberdinetan gustatzen zait parte hartzea, salto
ezberdinak, pentatloia eta lasterketa motzen bat. Muga bakarrak nire
gaitasuna eta mina hartzeko arriskuak dira. Urte hauetan txapelketa
batzuk irabazi eta Europako bi txapelketetan brontzezko bina domina
lortu ditut, baino niretzat bigarren garai honetako gauzarik ederrenak
atleta-lagun mordoa ezagutu izana (gazte eta ez horren gazte), garai
bateko lagunak berriz ere agurtu izana eta batez ere, nire seme-alabak
atletismoan murgilduta ikustea dira. Pasa den urtean taldekako
Euskadiko txapelketan, nire bi alaba zaharrenak eta hirurok parte
hartu genuen Tolosako koloreak defendatuz. Oso-oso ederra izan zen.
Gaztetako etaparekin alderatuz badago
beste alderdi positiboa, lehen, entrenamenduen seriotasuna eta nire
espektatibak zirela eta, oso-oso zentratua nengoen atletismoan eta ia
horretarako besterik ez nuen nire burua prestatzen. Orain berriz,
atletismoa egin, ahal dudan guztietan eskalatu edo mendiko eskia
egin, boleibolen jolastu, patinetan ibili... Gustatzen zaidan guztia
egiten dut eta ahal den neurrian Izaskun, nire emaztea, nire
seme-alabak eta lagun onez inguratuta.
Eta hemendik aurrera zer? Ba berdin
jarraitu. Errendimendua eta osasunaren arteko oreka bilatu ahalik eta
bizitza aktiborik luzeena izateko.
Mila esker bide honetan lagun izan
zaituztedan guztiok eta sari hau merezi nezakeela pentsatu duzuenoi!
